mahkûm ::: (a. s.) : 1) kendisine hükmolunan, birinin hükmü altında bulunan. 2) bir mahkemece hüküm giymiş, [müen : "mahkû-me" dir] . 3) katlanma, zorunda olma.

mahkûmun aleyh ::: huk. aleyhine hükmolunan, dâvayı kaybeden.

mahkûmun bih ::: huk. hüküm ve karârı verilmiş, hüküm giymiş.

mahkûmun leh ::: huk. lehine hükmolunan, dâvayı kazanan.

mahkûm ::: hükümlü , hüküm giymiş , katlanma

mahkum ::: hüküm giymiş , mahkum etmek , hüküm giydirmek , mahkum olmak , hüküm giymek

mahkum ::: ‬hüküm giymiş

mahkûm ::: (a. s.) 1) kendisine hükmolunan, birinin hükmü altında bulunan. 2) bir mahkemece hüküm giymiş, [müen :