âşık ::: (a. s. ışk’dan) : 1) birine, bir şeye tutkun, imre, emre.

âşık-ı bîkarâr ::: kararsız âşık.

âşık-ı dîdâr-i pâk ::: temiz yüzün âşıkı. 2) ed. evvelce ordularda, kışlalarda, köy odalarında ve mahalle kahvelerinde gerek kendinin, gerek başkalarının sözlerini sazla ve sözle dile getiren kimse; halk şâiri. 3) [cümledeki yerine göre] ahbap, hazret, ma'hut, seninki (müen "âşıka").

âşık ::: aşık

âşık ::: ‬aşık